Mini videocollege 1: framing in films

In dit allereerste deel neemt Sarah Gagestein je mee naar de wereld van woorden, waar neutraliteit niet bestaat. Lees de highlights in het artikel hieronder, geïllustreerd door beelden uit de tentoonstelling A Tale of Hidden Histories.

Sarah gelooft niet in neutrale taal
“Uiteindelijk bestaan onze geschiedenissen uit verhalen, de verhalen die we elkaar doorvertellen. Zij hebben een bepaald perspectief op wat er gebeurd is, maar dat is nooit objectief. Neutrale taal bestaat niet. Je bent uit zoveel gebeurtenissen aan het kiezen wat je doorvertelt, hoe je het doorvertelt, dat je nooit iets zou kunnen vatten hoe het was.

Spreekt een verhaal de taal van ons brein?
Wat je ziet in deze tentoonstelling is dat de kunstenaars de randen van verhalen zichtbaar maken. Zij zoeken de grenzen op van wat we geloven, wat we willen geloven, zien en niet zien. Hoe meer een verhaal de taal van ons brein spreekt, en past in de hokjes van ons hoofd, hoe beter we het horen en doorvertellen. Daarbij vergroten we vaak een aantal mensen binnen een geschiedenis. We kunnen ons nu eenmaal makkelijker in individuen inleven dan groepen.

Militaire taal neemt afstand
Wat ik fascinerend vind aan de film ​Her Face Was Covered ​van Omer Fast, is de manier waarop hij zijn verhaal vertelt. “We hebben op de truck en de vrouw geschoten”, zegt hij. ‘​The trucks are disabled.​ ’ Als je kijkt naar de beelden zie je wat hij bedoelt, de auto gaat in vlammen op. In zijn stem hoor je een bepaalde mentale afstand, dat is typisch militaire taal, een eufemisme om afstand te nemen van wat je aan het doen bent.

Gedurende de film laat Fast zijn dat dat maar één verhaal is. Toch blijft hij ervoor staan, want als wij eenmaal een interpretatie hebben gemaakt, komen we er niet zo snel meer vanaf. Dan gaan we het verhaal zien als realiteit. Die bias zit dus aan twee kanten, bij de verteller en ontvanger. Elk verhaal dat je tot je neemt wordt ​jouw ​verhaal. We zullen dus ook nooit met dezelfde ervaring het museum uitlopen.”