Drie vrouwelijke filmmakers die je zou moeten kennen. In deze aflevering: Chantal Akerman.
➔ Ontdek meer over het programma Women Make Film op de website van Eye Filmmuseum
De meeste filmliefhebbers kennen Chantal Akerman als feministische regisseur. In de jaren zeventig werd zij op slag bekend met haar film Jeanne Dielman (1975), over het leven van een Brusselse huisvrouw die ook werkt als prostituee. Het personage raakt de routine zat en besluit een cliënt te vermoorden. Ondanks deze heftige omstandigheden herkenden tallozen vrouwen zich in het benauwende huisvrouwenbestaan. De film werd het boegbeeld van de feministische cinema.
Het gewone leven
Zelf hield Chantal Akerman er niet van om een feministe genoemd te worden, zij wilde geen labels opgeplakt krijgen. Haar films gaan over het ‘gewone leven’, waarachter heftige gebeurtenissen, herinneringen en emoties schuilgaan. Misschien maakte zij daarom als één van de eerste regisseurs de overstap naar beeldende kunst. In 1995 ontdekte ze een wereld buiten de filmtheaters. Zij was inmiddels de gevierde regisseur van films zoals News from Home (1977), Toute une nuit (1982) en Nuit et jour (1991),
De wereld achter het IJzeren Gordijn
Nu waagde ze zich aan een installatiekunstwerk: D’Est. Op 24 schermen liet zij hypnotiserende beelden zien van mensen die proberen te overleven in het voormalige Oost-Europa, achter het IJzeren Gordijn. Het zijn observerende beelden die voorbijtrekken, van mensen en landschappen, zonder dialoog, zonder verder commentaar. De kunstwereld zag direct de bijzondere kwaliteit van dit werk.
Lange shots en perfecte symmetrie
Chantal Akerman werd gevraagd door gerenommeerde musea om film naar de tentoonstellingsruimte te brengen - van de Biënnale in Venetië tot Documenta in Kassel. Haar sterk persoonlijke stijl van lange shots, brede kaders en perfecte symmetrie, betovert tot op de dag van vandaag. Het zijn getuigenissen van een leven dat gewoon lijkt, maar dat niet is.
